Lang geleden zijn wij, een vaste groep van zielen, begonnen aan onze reis op aarde. Een reis als een cyclus van geboorte, sterfte en wedergeboorte. In elk leven ontmoeten wij elkaar, maar steeds in een andere rol. Vanwege dit rollenspel hebben wij gevoelens ten opzichte van een ander, die op het eerste gezicht onverklaarbaar lijken.
Voor de ziel is het leven op aarde als naar school gaan. Haar leerproces is te vergelijken met dat van schoolgaande kinderen. Elke ziel bevindt zich in de klas passend bij haar spiritueel bewustzijnsniveau en doorloopt dezelfde klassen. Het reisdoel van de ziel is het opdoen van ervaringen. Voor haar is elk leven een verrijking. De ziel slaat alles op. Niets gaat verloren.
Tijdens onze reis zijn wij niet alleen. Elk moment is er steun vanuit de spirituele wereld en elk mens heeft een eigen gids. Dit geldt ook voor degenen die absoluut niet in een spirituele wereld geloven.
Het universum is gecreëerd door een pure energie. Een energie die schept zonder enige beperkingen of condities. Een energie die volledig in evenwicht is, zonder de aanwezigheid van oordelen, waarden of normen. Dat klinkt erg abstract, maar ik kan het niet in andere woorden omschrijven. Misschien is onze taal niet toereikend om het universum te beschrijven, om werkelijk de kern weer te geven
Energie is de bouwsteen van het universum. De dichtheid van de energie, de mate van beweging, verschilt in het universum. Maar het blijft energie. Met deze aanname kan het universum worden verklaard.
Ook gedachten zijn energie. En met de gedachten geven wij onze omgeving gestalte. Het theater van het leven. Een prachtig theater waarin alles mogelijk is. Elk theaterstuk wordt opgevoerd. Het aantal acteurs is ongelimiteerd. De theatervloer is overal. Er zijn geen beperkingen. Wij maken zelf ons theater. Elk onderdeel is door onszelf uitgedacht.
Helaas zijn de meesten van ons deze kennis vergeten. Ooit kenden wij onze kracht, ons scheppend potentieel. Een scheppende kracht waarmee wij letterlijk wonderen kunnen verrichten.